Ik leef mijn leven zoals ik dat wil. Dat klinkt misschien eenvoudig, maar dat is het niet altijd geweest. Sterker nog, er is een tijd geweest waarin ik helemaal niet wist hóé ik mijn leven wilde leven. Ik wist niet meer wie ik was. Ik zat vast, gevangen in een depressie, en ergens diep vanbinnen wist ik dat er iets moest veranderen. Zo kon het niet langer. Inmiddels had ik al wel het een en ander geprobeerd om mezelf beter te voelen, maar kwam ik er al snel achter dat uiteindelijk niets hielp voor de lange termijn. Er werd ingegrepen door de arts, ik moest aan de antidepressiva.
Ik vond het verschrikkelijk, maar er werd mij vertel dat er geen andere optie was op dat moment. Ik heb het precies een jaar geslikt en geen dag langer omdat ik al snel merkte dat dit mij afvlakte, ik voelde mij net een zombie. Wat een hel, want ik wist toen al dat mijn problemen hierdoor niet opgelost waren. Dit was puur om tot rust te komen.
Ik moest echt met mezelf aan de slag wanneer ik van de medicijnen af was. Zo gezegd, zo gedaan. In het begin zag ik de weg naar verandering niet. Alles kwam hard binnen, alles voelde zwaar, uitzichtloos. Totdat ik besloot hulp te zoeken. Die stap alleen al om hulp vragen was misschien wel het moeilijkste én dapperste wat ik heb gedaan. Ik kwam terecht bij een lifecoach. Wat daar gebeurde? Ik kreeg een spiegel voorgehouden. En die spiegel loog niet. Het was confronterend, rauw, tot pijnlijk aan toe zelfs. Maar ook helend. Want voor het eerst werd mij duidelijk waar ik mezelf verloren had en ik niet gek was. Er zijn namelijk momenten geweest in die tijd dat ik echt dacht dat ik gek begon te worden. De Chaos in mijn hoofd, het was nooit stil. De angst en paniekaanvallen die het nog erger maakten.
Ik wist: als ik weer wil leven, écht wil genieten, dan moet ik veranderen. Niet de wereld, niet de mensen om me heen, ikzelf. Dat proces vroeg moed. Doorzettingsvermogen. Tranen. Veel vallen en weer opstaan. Maar ik kan je vertellen, het was het allemaal waard. Meer dan waard. Ik heb geleerd om voor mezelf te kiezen. Om ‘nee’ te durven zeggen, zelfs als dat spannend was. Om te luisteren naar mijn gevoel en te doen waar ik blij van word. Ik heb afscheid genomen van mensen die me energie kostten, die me niet accepteren zoals ik ben. Dat doet pijn, ik heb daar veel verdriet om gehad, maar ik heb geleerd dat je ruimte moet maken voor wat je wél gelukkig maakt.
Ik omging me nu alleen nog maar met mensen die me voeden, die me laten lachen, die me begrijpen en oprecht interesse in mij hebben. Ik geef mijn grenzen aan. Ik zeg de dingen die ik wil zeggen. Ik ben hierdoor steeds meer mezelf geworden. En weet je? Dat voelt zó goed. Niet omdat het altijd makkelijk is. Maar omdat het echt is. Omdat ik het waard ben om het leven te leven dat bij míj past.
Durf jij ook te kiezen voor jezelf? Wacht niet tot het 'perfecte moment'. Dat deed ik eerst ook, maar die komt niet! Het enige juiste moment is NU. Zet die eerste stap. Vraag hulp. Zeg nee. Laat los, laat je stem horen. Leef jouw leven, helemaal zoals jíj dat wil. Je bent het waard. Altijd al geweest.